ben hep kendi kafasında yaşayan biri oldum. ne kadar sesli biri olsamda kendimi hep sessizliğe aitmiş gibi hissettim. şuanlık aile ortamımı özlemiyorum. bu size garip gelebilir. ama bu ailemi sevmediğim için değil sessizliği sevdiğim için. kendi kafası cehennem olan biri için bunun çok normal olduğunu düşünüyorum. bir eş düşlerken de hep bunu düşünürüm. sessizlikle anlaşabildiğimiz, gözlerimizden bir şeyleri okuyabildiğimiz. insan kendini anlatmaktan sıkılıyor çünkü. bunu yapmak zorunda olduğu bir aileyle büyüyen biri için yeri çok daha farklı. anlaşılmak istiyor ve bu her zaman sözcüklerle gerçekleşmiyor. yoruluyor işte bazen, tıkanıyor. o zamanlarda kafasını yaslayabilecek bir omuz arıyor. her şeyin susabileceği bir omuz. bu kendim de olabilirim. ama henüz kendime o kadar yaklaşabildim mi bilmiyorum. anlaşılabilmek bütün insanların ortak derdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder