planlar bir kenarda çenesi titreyerek beni izliyor. sanırım onlar için de beklenmedikti, benim içinde. kim bilebilirdi ki zaten? umutlandığım şeyin, kalbimi avucunun içine alıp sıkacağını kim bilebilirdi? acının göğsüme oluk oluk yayıldığını hissedeceğimi kim bilebilirdi? beynime giden kan akışının durduğunu, kalbimin ortadan ikiye ayrıldığını hissedeceğimi kim bilebilirdi? ama bilmeliydim. çünkü hep böyle olmuştu zaten. tuttuğum dal er yada geç kırılmış, oturduğum yere elini uzatanlar beni kaldırdıktan sonra gitmişti. şaşırmamalıydım, benim hikayelerim hep yarımdı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder