Parmaklarımı kelimelerin kaşındırdığı saatlerdeyim. Gece yarısı. Yazdıklarımı göremeyeceğim kadar karanlık ve gözlüğüm yok.
Aslında kötü değilim.
Belki biraz ağladım,
Sebebinden utanarak.
Lakin ben buyum;
Gözünden sakındığı damlaları, bir gece yarısı kirpiklerine asan kadın.
Derdi ne belki hiç bilinmez,
Ama suçlusunun her zaman kendi olduğundan emin bir kadın.
Vicdan mahkemesine çıkmaktan korkan,
Ama bir o kadar çevresine gözlerini korkusuz açan kadın.
Kendine inanan,
Ama kendine inandıkları için kırgın olan kadın.
Seni tam anlamıyla ne zaman sevip savunacağım?
Bu kırgınlık seni benden alır mı?
Yoksa zamanla sana şefkatle yaklaşmamı sağlar mı?
Vicdan mahkemende ne zaman aklanacaksın?
Yoksa darağacına mı asılacaksın?
Nedir senin bu derdin?
Kendinle olan kavganın kaçındı günü?
Kavga mı demeliyim,
Kendini kabullenememen mi?
Büyük hayalleri olan kız çocuğunun, küçük ellerinde boğulan kadınsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder